Om een Spaanstalige te worden, moet je regelmatig oefenen en als het even kan elke dag een beetje. Dit is een van de beste tips om je Spaans te verbeteren, want op deze manier gaat je lees- en luistervaardigheid vooruit zonder dat je het doorhebt. En wat is een betere manier om je Spaanse taalvaardigheden te verbeteren dan met een aantal van de bekendste Spaanse verhalen.

Hieronder vind je een lijst met de spaanse verhalen die bekend zijn bij kinderen en volwassenen in Spanje. Deze verhalen hebben verschillende oorsprongen en je kent ze waarschijnlijk wel, maar heb je ze al eens in het Spaans gelezen? Ontdek ze hier en schrijf je in om Spaans te leren in Spanje met donQuijote!

Je kunt dit artikel ook lezen in het Spaans of in andere talen zoals Frans, Italiaans of Engels.

El cuento de la lechera (Het verhaal van het melkmeisje)

Het eerste verhaal op de lijst is El cuento de la lechera, dat zijn oorsprong vindt in klassieke Europese fabels en wordt toegeschreven aan schrijvers als Aesop en Jean de La Fontaine. Het komt in verschillende varianten voor in culturen zoals Spaans, Frans en Duits.

“Había una vez una lechera que vivía en una aldea. Todos los días, ella llevaba una jarra de leche sobre su cabeza hacia el mercado de la ciudad para venderla y ganar algo de dinero. Mientras caminaba, comenzó a soñar despierta sobre todo lo que podría hacer con el dinero que ganaría ese día.

Primero, pensó: "Voy a vender esta leche por unos cuantos céntimos. Con ese dinero, compraré unos huevos. Los huevos pronto se convertirán en pollitos, y cuando crezcan, podré venderlos por un buen precio en el mercado. Con ese dinero, compraré un cerdo pequeño y lo engordaré. Cuando el cerdo esté grande, lo venderé y tendré suficiente dinero para comprar una vaca. La vaca me dará leche todos los días, que podré vender y ganar aún más dinero".

Mientras la lechera seguía fantaseando sobre su futuro próspero, la jarra de leche comenzó a balancearse en su cabeza, y debido a su entusiasmo, movió demasiado la cabeza y la jarra se le cayó, rompiéndose y derramando toda la leche. Al darse cuenta de que había perdido todo el dinero que podría haber ganado, la lechera se sintió muy triste y desanimada”.

Nederlandse versie:

"Er was eens een melkmeisje dat in een dorp woonde. Elke dag droeg ze een kan melk op haar hoofd naar de markt in de stad om die te verkopen en wat geld te verdienen. Terwijl ze liep, begon ze te dagdromen over wat ze allemaal kon doen met het geld dat ze die dag zou verdienen. Eerst dacht ze: "Ik ga deze melk voor een paar cent verkopen. Met dat geld koop ik eieren. De eieren zullen snel kuikens worden en als ze groot zijn, kan ik ze voor een goede prijs op de markt verkopen. Met dat geld koop ik een klein varken en vet ik het vet. Als het varken groot is, verkoop ik het en heb ik genoeg geld om een koe te kopen. De koe zal me elke dag melk geven, die ik kan verkopen om nog meer geld te verdienen." Terwijl het melkmeisje verder fantaseerde over haar welvarende toekomst, begon de melkkan op haar hoofd te zwaaien. Door haar opwinding bewoog ze haar hoofd te veel en de kan viel eraf, waardoor alle melk brak en gemorst werd. Toen ze zich realiseerde dat ze al het geld dat ze had kunnen verdienen had verloren, voelde het melkmeisje zich erg verdrietig en ontmoedigd."

Los tres cerditos (De drie biggetjes)

Een verhaal dat velen kennen, van Europese oorsprong en populair geworden in de kinderliteratuur: Los tres cerditos.  Er zijn duizenden versies van dit verhaal in de literatuur en film. Hier volgt een kleine samenvatting:

“Había una vez tres cerditos que vivían juntos con su mamá en el bosque. Un día, mamá cerda les dijo que ya eran lo suficientemente mayores para construir sus propias casas y vivir independientes, pero que tenían que protegerse del lobo.

El primer cerdito, que era un poco perezoso, decidió construir su casa rápidamente con paja, pensando que sería suficiente para protegerse. El segundo cerdito trabajó un poco más y construyó su casa con madera, pero solo era un poco más resistente que la casa de paja. Mientras que el tercer cerdito, el más trabajador de todos, decidió construir su casa con ladrillos.

El lobo feroz que vivía en el bosque vio las casas de los cerditos y pensó que serían una buena comida. Primero fue a la casa de paja y sopló con fuerza. La casa se derrumbó y el cerdito tuvo que huir. Luego fue a la casa de madera del segundo cerdito. También sopló con fuerza y la casa se destruyó. El segundo cerdito corrió a refugiarse con su hermano.

Finalmente, el lobo fue a la casa de ladrillos del tercer cerdito. Sopló y sopló, pero la casa no se movió. El lobo no pudo entrar y se marchó frustrado.

Los tres cerditos aprendieron que la casa más segura era la que se había construido con ladrillos. Desde entonces, vivieron en la casa del tercer cerdito trabajando juntos para protegerse de cualquier peligro”.

Nederlandse versie:

"Er waren eens drie kleine varkentjes die samen met hun moeder in het bos woonden. Op een dag vertelde mama varken hen dat ze oud genoeg waren om hun eigen huis te bouwen en zelfstandig te wonen, maar dat ze zichzelf moesten beschermen tegen de wolf. Het eerste biggetje, dat een beetje lui was, besloot om zijn huis snel te bouwen met stro, denkend dat het genoeg zou zijn om hem te beschermen. Het tweede biggetje werkte een beetje harder en bouwde zijn huis van hout, maar het was maar een klein beetje sterker dan het huisje van stro. Het derde biggetje, het hardst werkende van allemaal, besloot zijn huis van bakstenen te bouwen. De grote boze wolf die in het bos woonde, zag de huisjes van de biggetjes en dacht dat ze een goede maaltijd zouden zijn. Eerst ging hij naar het strohuis en blies hard. Het huis stortte in en het biggetje moest wegrennen. Toen ging hij naar het houten huis van het tweede biggetje. Hij blies ook hard en het huisje werd verwoest. Het tweede biggetje rende naar zijn broer om te schuilen. Uiteindelijk ging de wolf naar het stenen huis van het derde biggetje. Hij blies en blies, maar het huis bewoog niet. De wolf kon er niet in en ging gefrustreerd weg. De drie biggetjes leerden dat het veiligste huis het huis was dat met bakstenen was gebouwd. Vanaf dat moment woonden ze in het huis van het derde biggetje en werkten ze samen om zichzelf tegen elk gevaar te beschermen."

La ratita presumida (De aanmatigende kleine rat)

Laten we verder gaan met La ratita presumida, een populaire fabel van Spaanse oorsprong die mondeling is overgeleverd en in verschillende verzamelingen kinderverhalen is opgenomen. Hier is een versie van het verhaal:

“Había una vez una ratita que vivía en un campo y era muy presumida. Todos los días, se pasaba horas arreglándose y admirándose en el espejo. Un día, mientras barría su casa, encontró una moneda de oro. La ratita, emocionada por su hallazgo, decidió comprarse un bonito lazo rojo con la moneda.

En el momento en que se puso el lazo, la ratita presumida llamó la atención de todos los animales del campo. El gallo, el pato y el cerdo, todos ellos se enamoraron de su belleza y comenzaron a cortejarla, intentando ganar su corazón y proponiéndole matrimonio.

Sin embargo, entre todos los pretendientes, había uno que era más astuto que los demás: el gato. El gato era conocido por ingenio y su capacidad para engañar a los demás y, al ver a la ratita presumida con su lazo rojo, el gato decidió cortejarla también.

El gato comenzó a elogiar a la ratita, a hacerle regalos y le preguntó si quería casarse con él. La ratita, halagada por toda la atención y los regalos, se sintió elogiada y aceptó la propuesta del gato, ignorando las advertencias de los demás.

Antes de casarse, el gato invitó a la ratita a un picnic, pero cuando la ratita abrió la cesta, descubrió que estaba vacía. “¿Dónde está la comida?”, preguntó la ratita. “La comida eres tú, ratita”, le contestó el gato e intentó comérsela.

En ese momento, la ratita, que no era tonta, se dio cuenta de las intenciones del gato y logró escapar justo a tiempo. Tras esta experiencia, la ratita presumida se dio cuenta de su error al dejarse llevar por las apariencias y aceptar al gato sin conocer realmente su verdadera naturaleza. Aprendió una valiosa lección y decidió ser más cautelosa en el futuro”.

Nederlandse versie:

"Er was eens een kleine rat die in een veld woonde en erg verwaand was. Elke dag besteedde ze uren aan het verzorgen van zichzelf en het bewonderen van zichzelf in de spiegel. Op een dag, toen ze haar huis aan het vegen was, vond ze een gouden munt. De kleine rat, opgewonden door haar vondst, besloot met de munt een rood lint voor zichzelf te kopen. Op het moment dat ze het lint omdeed, trok het zelfvoldane ratje de aandacht van alle dieren in het veld. De haan, de eend en het varken werden allemaal verliefd op haar schoonheid en begonnen haar het hof te maken in een poging haar hart te winnen en een huwelijksaanzoek te doen.
Maar onder alle vrijers was er één die sluwer was dan de anderen: de kat. De kat stond bekend om zijn gevatheid en zijn vermogen om anderen te misleiden en toen hij de opschepperige kleine rat met zijn rode strik zag, besloot de kat haar ook het hof te maken. De kat begon de kleine rat te prijzen, gaf haar geschenken en vroeg haar of ze met hem wilde trouwen. De kleine rat, gevleid door alle aandacht en cadeaus, voelde zich geprezen en accepteerde het aanzoek van de kat, de waarschuwingen van de anderen negerend.
Voordat hij ging trouwen, nodigde de kat de kleine rat uit voor een picknick, maar toen de kleine rat de mand opende, ontdekte hij dat deze leeg was. "Waar is het eten?" vroeg de kleine rat. "Het eten ben jij, kleine rat," antwoordde de kat en probeerde het op te eten. Op dat moment begreep de kleine rat, die niet gek was, de bedoelingen van de kat en wist net op tijd te ontsnappen. Na deze ervaring realiseerde het zelfvoldane ratje zich haar fout door zich te laten meeslepen door uiterlijkheden en de kat te accepteren zonder echt zijn ware aard te kennen. Ze leerde een waardevolle les en besloot om in de toekomst voorzichtiger te zijn."

Caperucita Roja (Roodkapje)

Zonder twijfel is Caperucita roja een van de populaire verhalen met meerdere versies: in de literatuur, op televisie, in films, in populaire culturen... Maar de bekendste is die van de gebroeders Grimm.

Kortom, dit sprookje vertelt het verhaal van Roodkapje, en dit is een versie van dit spaanse verhalen:

“Caperucita roja va a casa de su abuela, que está enferma, pero para llegar allí necesita atravesar el bosque. Durante su camino, se cruza con el lobo, que la engaña para tomar un camino más largo a casa de su abuelita. Por lo que, mientras Caperucita va a recoger flores para su abuelita enferma, el lobo aprovecha para llegar antes que ella a casa de la abuelita.

Una vez allí, el lobo engaña también a la abuelita y se la come, para después disfrazarse de ella. Cuando Caperucita llega a casa de su abuela, es el lobo quien la está esperando y se la come.

El final de la historia varía, en algunas versiones, un cazador salva a Caperucita y a la abuela, mientras que en otras consiguen salir ellas solas de las entrañas del lobo. Aunque el desenlace siempre es el mismo: el lobo acaba con el estómago lleno de piedras y en el fondo del río”.

Nederlandse versie:

"Roodkapje gaat naar het huis van haar grootmoeder, die ziek is, maar om daar te komen moet ze door het bos. Onderweg ontmoet ze de wolf, die haar verleidt om een langere weg naar haar oma's huis te nemen. Terwijl Roodkapje dus bloemen gaat plukken voor haar zieke oma, maakt de wolf van de gelegenheid gebruik om haar voor te zijn bij het huis van haar oma. Daar aangekomen bedriegt de wolf ook de oma en eet haar op, waarna hij zich als haar vermomt. Wanneer Roodkapje bij het huis van haar grootmoeder aankomt, is het de wolf die haar opwacht en opeet. Het einde van het verhaal varieert: in sommige versies redt een jager Roodkapje en haar grootmoeder, terwijl ze in andere versies op eigen kracht uit de ingewanden van de wolf weten te komen. Maar de afloop is altijd hetzelfde: de wolf eindigt met een maag vol stenen op de bodem van de rivier”.

El gallo Kirico (De haan Kirico)

El gallo Kirico is een traditioneel Spaans verhaal dat deel uitmaakt van folklore en volksverhalen. Een verhaal dat mondeling van generatie op generatie is doorgegeven, vooral in landelijke gebieden. Dit verhaal kent, net als vele andere, meerdere versies, maar ze hebben allemaal dezelfde kern en morele boodschap:

“Había una vez un gallo llamado Kirico que era muy presumido y le encantaba mostrar sus plumas brillantes y su canto sonoro. Un día, Kirico fue invitado a la boda del tío Perico, un evento muy importante para los animales del corral. Kirico se preparó con gran esmero, deseando impresionar a todos los asistentes.

Camino a la boda, Kirico se encontró con un charco de barro y, preocupado por ensuciarse, buscó la manera de evitarlo. A pesar de sus esfuerzos, no pudo evitar pisarlo y ensuciarse un poco. Más adelante, se encontró con un matorral espinoso que desgarró parte de sus plumas, y luego con un riachuelo que mojó su elegante plumaje.

A lo largo de su camino, Kirico también tuvo varios encuentros con otros animales que le ofrecieron comida. Primero, se encontró con una hormiga que le ofreció un grano de trigo, pero Kirico, despectivo, lo rechazó. Luego, una rana le ofreció una hoja de lechuga, que también rechazó. Finalmente, se encontró con un zorro que le ofreció un pedazo de queso. Kirico, hambriento y agotado por el viaje, aceptó el queso sin pensar en las consecuencias.

El astuto zorro había planeado atrapar a Kirico y se aprovechó de su descuido. En lugar de llevarlo a la boda, lo condujo a su guarida con la intención de devorarlo. Kirico, dándose cuenta de su error, trató de escapar, pero ya era demasiado tarde”.

Nederlandse versie:

"Er was eens een haan die Kirico heette. Hij was erg verwaand en hield ervan om te pronken met zijn felle veren en zijn sonore gekraai. Op een dag werd Kirico uitgenodigd voor de bruiloft van oom Perico, een heel belangrijke gebeurtenis voor de dieren op het erf. Kirico bereidde zich met veel zorg voor en wilde indruk maken op alle aanwezigen. Op weg naar de bruiloft kwam Kirico een modderpoel tegen en omdat hij bang was vies te worden, zocht hij een manier om die modderpoel te ontwijken. Ondanks zijn inspanningen kon hij niet voorkomen dat hij erin stapte en een beetje vies werd. Verderop kwam hij een doornstruik tegen die een deel van zijn veren scheurde, en daarna een beekje dat zijn elegante verenkleed doorweekte. Onderweg had Kirico ook verschillende ontmoetingen met andere dieren die hem voedsel aanboden. Eerst kwam hij een mier tegen die hem een graankorrel aanbood, maar Kirico weigerde minachtend. Vervolgens bood een kikker hem een blaadje sla aan, wat hij ook weigerde. Tot slot kwam hij een vos tegen die hem een stuk kaas aanbood. Kirico, hongerig en uitgeput van de reis, nam de kaas aan zonder aan de gevolgen te denken. De sluwe vos was van plan Kirico in de val te lokken en maakte misbruik van zijn onvoorzichtigheid. In plaats van hem mee te nemen naar de bruiloft, leidde hij hem naar zijn hol met de bedoeling hem te verslinden. Kirico, die zijn fout inzag, probeerde te ontsnappen, maar het was te laat."

Blancanieves y los siete enanitos (Sneeuwwitje en de zeven dwergen)

De beroemdste versie van Blancanieves y los siete enanitos is die van de gebroeders Grimm, hoewel het verhaal een oudere oorsprong heeft. Maar Walt Disney's versie van dit verhaal in zijn animatiefilm is zeker een van de beroemdste. In het Spaans klinkt het als:

“Blancanieves es una joven hermosa que se ve obligada a escapar de su castillo debido a la envidia de su madrastra, quién posee un espejo mágico. Cuando la madrastra le pregunta al espejo mágico quién es la más bella del reino, este responde que Blancanieves, por lo que quiere acabar con la vida de la joven y ser ella la más guapa de todo el reino.

Por eso, Blancanieves huye y se adentra en el bosque, tratando de escapar del cazador, enviado por la reina a matarla. En su huida llega a refugiarse en la casa de los siete enanitos, quienes la acogen para que viva con ellos.

Sin embargo, la madrastra encuentra a Blancanieves y trata de matarla con una manzana envenenada. La joven es engañada por la madrastra, que se disfraza de anciana, y cae en un sueño profundo por morder la manzana envenenada. Los enanitos, al enterarse de lo ocurrido, persiguen a la madrastra por el bosque, quien acaba precipitándose por un barranco.

Los enanitos dan por muerta a Blancanieves y la entierran en un ataúd de cristal. Mientras están velando a Blancanieves, aparece un príncipe, quien rompe el sueño de la joven con un beso de amor. Los dos se despiden de los enanitos y juntos parten al castillo del príncipe para vivir felices para siempre”. 

Nederlandse versie:

"Sneeuwwitje is een mooi jong meisje dat uit haar kasteel moet ontsnappen vanwege de afgunst van haar stiefmoeder, die een toverspiegel bezit. Wanneer de stiefmoeder aan de toverspiegel vraagt wie het mooiste meisje van het koninkrijk is, antwoordt deze Sneeuwwitje, dus wil ze een einde maken aan het leven van Sneeuwwitje en het mooiste meisje van het koninkrijk zijn. Sneeuwwitje vlucht het bos in in een poging te ontsnappen aan de jager, die door de koningin is gestuurd om haar te doden. Tijdens haar vlucht vindt ze onderdak in het huis van de zeven dwergen, die haar in huis nemen om bij hen te wonen.
De stiefmoeder vindt Sneeuwwitje echter en probeert haar te doden met een vergiftigde appel. Het jonge meisje wordt misleid door de stiefmoeder, die zich vermomt als een oude vrouw, en valt in een diepe slaap door in de vergiftigde appel te bijten. De dwergen komen erachter wat er is gebeurd en achtervolgen de stiefmoeder door het bos, die uiteindelijk in een ravijn valt. De dwergen laten Sneeuwwitje voor dood achter en begraven haar in een glazen kist. Terwijl er om Sneeuwwitje wordt gerouwd, verschijnt er een prins die Sneeuwwitje's slaap doorbreekt met een kus van liefde. De twee nemen afscheid van de dwergen en samen vertrekken ze naar het kasteel van de prins om nog lang en gelukkig te leven“.

Juan sin miedo (Juan zonder angst)

Juan sin miedo is een volksverhaal van Europese oorsprong, bekend in verschillende versies over het hele continent, vooral in Spanje, Duitsland en Frankrijk. Het verhaal maakt deel uit van de rijke traditie van Spaanse verhalen, die van generatie op generatie worden doorgegeven. Een van de bekendste versies is die van de gebroeders Grimm, getiteld Het verhaal van de jongen die op zoek ging naar angst.

Dit verhaal gaat als volgt:

“Había una vez un joven llamado Juan que, desde niño, nunca había sentido miedo. Mientras otros niños se asustaban con historias de fantasmas y monstruos, Juan se mantenía indiferente y curioso sobre qué se sentía al tener miedo.

Un día, Juan decidió emprender un viaje para descubrir lo que era el miedo. Durante su camino, se encontró con varias personas que intentaron asustarlo con historias de terror, criaturas espantosas y pruebas peligrosas, pero Juan nunca tenía miedo.

En una de sus aventuras, Juan llegó a un castillo encantado, del cual se decía que nadie podía pasar la noche allí debido a los espíritus que lo habitaban. Decidido a descubrir el miedo, Juan aceptó el desafío. Durante la noche, fue testigo de extraños y espeluznantes sucesos: fantasmas, esqueletos danzantes y ruidos aterradores. Sin embargo, Juan enfrentó cada situación con valentía y astucia, resolviendo acertijos y enfrentándose a los espectros sin temor alguno.

Finalmente, al amanecer, el encantamiento del castillo se rompió. El dueño del castillo, impresionado por el valor de Juan, le ofreció la mano de su hija en matrimonio y una gran recompensa. Juan aceptó, pero seguía sin comprender qué era el miedo.

Existe una versión particular del cuento en la que cuenta que, una noche, su esposa decidió enseñarle lo que era el miedo de una manera ingeniosa. Mientras Juan dormía, ella vertió un balde de agua fría con peces sobre él. Al despertarse sobresaltado y confundido, Juan exclamó: ¡Ahora sí sé lo que es el miedo!”.

Nederlandse versie:

"Er was eens een jongen genaamd Juan die als kind nooit angst had gevoeld. Terwijl andere kinderen bang werden van verhalen over spoken en monsters, bleef Juan onverschillig en nieuwsgierig naar hoe het voelde om bang te zijn. Op een dag besloot Juan op reis te gaan om te ontdekken wat angst was. Onderweg kwam hij verschillende mensen tegen die hem bang probeerden te maken met enge verhalen, angstaanjagende wezens en gevaarlijke beproevingen, maar Juan was nooit bang.
Op een van zijn avonturen kwam Juan aan bij een betoverd kasteel, waarvan gezegd werd dat niemand er de nacht kon doorbrengen vanwege de geesten die er woonden. Vastbesloten om de angst te ontmaskeren, nam Juan de uitdaging aan. Gedurende de nacht was hij getuige van vreemde en griezelige gebeurtenissen: geesten, dansende skeletten en angstaanjagende geluiden. Juan ging elke situatie echter moedig en sluw aan, loste raadsels op en confronteerde de spoken zonder angst. Uiteindelijk werd bij zonsopgang de betovering van het kasteel verbroken.
De eigenaar van het kasteel was onder de indruk van Juan's moed en bood hem de hand van zijn dochter en een grote beloning aan. Juan accepteerde, maar begreep nog steeds niet wat angst was. Er is een bepaalde versie van het verhaal waarin hij vertelt dat zijn vrouw op een nacht besloot om hem op een ingenieuze manier te leren wat angst was. Terwijl Juan sliep, goot ze een emmer koud water met vis over hem heen. Toen hij geschrokken en verward wakker werd, riep Juan uit: "Nu weet ik wat angst is!".

De Spaanse schrijver Miguel Cervantes (1547 – 1616) is wereldberoemd om zijn roman ´don Quichote de la Mancha´ ofwel 'De vernuftige edelman don Quichote van La Mancha'. Het eerste deel van het boek werd gepubliceerd in 1605 en het tweede deel in 1615.

Door het lezen van vele ridderromans raakt de vernuftige edelman in de waan dat hij de uitverkorene is om het kwaad in de wereld te lijf te gaan. De eerste mislukking van zijn ingebeelde missie beleefde hij nadat hij zich tot ridder had laten slaan. Nadat hij bont en blauw was geslagen bij een herberg werd hij door een boer weer thuisgebracht. Hij liet zich echter niet kennen en vond een boerenknecht ´Sancho Panza´ bereid met hem mee te gaan, samen met zijn paard ´Rocinant´. Samen beleven ze vele, ingebeelde, avonturen en raken verwikkeld in de ene na de andere strijd, waaronder het gevecht tegen windmolens. We kennen allemaal het verhaal dat don Quichote de molens en hun wieken aanziet voor soldaten die met wapens in hun handen rondzwaaien.

De liefde in een ridderroman kan natuurlijk niet ontbreken en don Quichote maakt de boerenmeid ´Dulcinea´ tot zijn geliefde. Wanneer de ridder en zijn knecht na vele reizen weer terugkeren in hun geboortedorp wordt don Quichot geveld door de koorts en overlijdt.

Dit boek van Miguel Cervantes is het meest gelezen boek ter wereld, na de bijbel. Bezint eer je begint want het telt maar liefst 1117 pagina´s. Het zal je dan ook niet verbazen dat er zelfs postzegels met het imago van don Quijote zijn uitgegeven (1998) en er bestaan vele tekeningen, posters, beeldjes etc.

Net als vele andere kunstenaars werd Miguel Cervantes beroemd en geliefd om zijn werk ná zijn dood en vind je zijn beeltenis terug op bijvoorbeeld de euro-munten van 10, 20 en 50 cent.